Historia Frania Golberga

Witamy Serdecznie Pani Kasiu,

na początku bardzo ciepło pozdrawiamy i życzymy wszystkiego dobrego w Nowym Roku 🙂 Piszemy bo chciałabym opowiedzieć historię Naszego Synka Franusia, największy skarb jaki mamy. Zacznę od początku… O tym że jestem w ciąży dowiedziałam się 30.09.2014 r robiąc zwykły test ciążowy, gdy ujrzałam dwie kreski przepełniała mnie radość ale zarazem lęk, przerażenie, wielka obawa jak to będzie?… nie wiedziałam jak mam to powiedzieć jeszcze wtedy mojemu parterowi a obecnemu mężowi. Po prostu wyszłam z łazienki pokazałam mu test a on nie posiadał się z radości, a ja płakałam w głowie mętlik tu niestała praca, rodzice despotyczni a my młodzi bez stabilizacji, mieszkania itp. Cóż moje obawy kazały się słuszne rodzice nie zbyt zadowoleni wiadomością że zostaną dziadkami ( szczególnie moi), w pracy jedynie moja szefowa mi pogratulowała i okazała wielkie wsparcie. Ciąża przebiegała prawidłowo, aż do 4 grudnia 2014 trafiłam do szpitala z zagrożeniem poronienia.

Na szczęście udało się donosić do końca, choć było ciężko. W 8 miesiącu okazało się, że mam wielowodzie co zagraża znów mojej kruszynce no i mi także. Jeden z lekarzy bezczelny w twarz mi powiedział że moje dziecko będzie żyło 2 dni co najwyżej 2 lata. Trauma… szok… płacz… strach… W sercu wołałam Boże proszę Cię dopomóż nam, ocal Naszą kruszynkę, to jedyna wspaniała istota która nam mogła się przytrafić, to ona nadała sens Naszemu życiu… Nagle stał się cud poczułam że Nasza istota też chce być z Nami… Dla pewności sami poszliśmy do innego lekarza na USG i uspokoił nas, mówiąc że wszystko jest w porządku i nie mamy o co się martwić. Nadszedł upragniony dzień dla Naszej Trójki na świat przyszedł Franuś. Po 10 godzinach dość ciężkiego porodu dla Frania i dla mnie ale mój Mąż dał nam wiele wsparcia, gdyby nie on i jego determinacja. I o 18.05 utuliliśmy razem naszego syna.

Po 4 dniach wyszliśmy ze szpitala choć Franio miał żółtaczkę, lekarze uspokajali że to minie. Przez 4 dni było wszystko dobrze, nagle na 9 dzień życia Frania zaczął się dramat… Z godziny na godzinę Franio coraz mniej jadł, nagle zaczęły się wymioty buchające z niego jak lawa, nawet noskiem. Patrzyłam na moją kruszynkę a ona gasła… Moja teściowa jakby nigdy nic stwierdziła że dzieciom się ulewa i to normalne…. mój Mąż nie chciał mnie słuchać aby jechać do szpitala… a ja przerażona i bezradna… ale o 22 podjęłam decyzję i krzyknęłam do Męża że jedziemy do szpitala jak nie chce jechać to ja jadę sama… Na szczęście trafiło do niego że jest źle… droga dłużyła się a ja się modliłam żebyśmy zdążyli. Gdy dojechaliśmy do szpitala to odsyłali nas z oddziału na oddział, myślałam że to jakiś zły sen… Gdy w końcu po godzinnym odsyłaniu nas lekarka zgodziła się przyjąć Frania na neonatologie ale w rzeczywistości Franuś noc spełnił u pielęgniarek pod lampą UV bo miał bardzo wysoką żółtaczkę bo, aż 23 jednostki a norma jest 8. Żeby tego było mało to nie pozwolono mi zostać z nim, gdyż od ordynatora usłyszałam że nie mają takiej procedury aby matka była przy dziecku a poza tym zdrowych ludzi w szpitalu się nie trzyma. Postanowiłam siedzieć na krześle na poczekalni choćby mieli mnie wyrzucić… i mnie wyrzucili… dramat wróciłam do domu z Mężem ok 3 nad ranem, nie zmrużyłam oka, płakałam… tęskniłam, serce mi pękało, dotarło do mnie że mogę stracić moją istotkę którą pokochałam miłością bezwarunkową jak tylko mi go położono na piersiach. Do szpitala wróciliśmy 7.30 okazało się że Franuś znów zaczął wymiotować. wreszcie pojawiła się nadzieja, gdyż pojawiła się pani doktor kompetentna na swoim stanowisku i to ona postawiła wreszcie diagnozę: niedrożność jelit. W naszych głowach mętlik co to jest, co to oznacza, co dalej… Pani doktor powiedziała że musimy jechać na Warszawę do Instytutu Matki i Dziecka. Na początku nie chcieliśmy się zgodzić ale później postanowiłam że musimy ratować nasze dziecko. Trafiliśmy więc IMiD o 16 i tam pani profesor dała nam kolejną diagnozę która była okropna: niedrożność jelit z nieprawidłowym działaniem jelita grubego co za tym idzie stomia.

Boże jak to moje dziecko z workiem przy brzuszku… dlaczego mnie tak doświadczasz… pozwolono nam po 10 godzinach wejść do Frania widok był okropny aż nogi mi się ugięły, łzy płynęły strumieniami, serce drżało, ręce trzęsły się jak opętane… Pełno kabli, monitorów, a nasz Franio leżał bez ruchu i gasł (nawet teraz płaczę jak to piszę) nagle telefon i słyszę tylko pytanie: „Czy zezwalasz na to by Kasia mogła przeprowadzić zabieg światłem na Franiu?” bez wahania wykrzyknęłam: „TAK! Ratujcie moje dziecko!”

Nazajutrz gdy wróciliśmy do Franusia gdy weszłam na salę ujrzałam blask wokół niego. Siedzieliśmy z Mężem przy łóżeczku gdy zadzwonił mój telefon. To była Pani Kasia i skromnie spytała czy może zająć mi chwilę. Opowiedziała mi wszystko ze szczegółami co i jak było po kolei na sesji i wszystko się zgadzało: to , że byłam niechcianym dzieckiem i to samo uczyniłam mojemu synkowi, że poczuł się niechciany.

Dotarło do mnie dlaczego trafiliśmy do szpitala bo mój syn postanowił od nas odejść… gdyż nie czuł się potrzebny, wręcz czuł się intruzem. Serce mnie zabolało ponieważ zrobiłam mojemu synkowi największą krzywdę jaką może tylko zrobić matka dziecku. Pani Kasia mnie uspokajała mówiąc, że podczas sesji rozmawiała z Franusiem i poprosiła go w naszym i swoim imieniu by dał nam szansę. Powiedziała mi również, że to była bardzo ciężka sesja, gdyż sama w trakcie jej płakała nie znając przyczyny. Rozmowa była krótka z Panią Kasią ale bardzo pomocna i dostałam takiego kopniaka, że aż zabolało tak jak powinno 🙂

Gdy wróciłam na salę do synka i Męża i spojrzałam na tych moich dwóch najważniejszych facetów w moim życiu w duchu przyrzekłam sobie że nie mogę ich stracić i wszystko zrobię dla nich a w szczególności dla Frania. Pragnę by moje dziecko było szczęśliwe i kochane. Gdyby ktoś kiedyś mi powiedział o czym takim jak zabiegi światłem czy wchodzenie w czyjąś świadomość bym go wyśmiała, ale dziś kiedy przeżyłam to na własnej skórze i widziałam co dzieje się z moim dzieckiem wierze w to całym sercem. Gdyby nie Pani Kasia i jej wielka moc nie wiem co byłoby z moją rodziną, synem i ze mną. Będę jej wdzięczna do końca życia

Nazajutrz mój synek zaczął odzyskiwać siły, rokowania były coraz lepsze, a lekarze byli zdziwieni gdyż przy diagnozie jaką postawili nie powinien się załatwiać ani chcieć jeść, a załatwiał się i widać było że jest głodny a był tylko kroplówkach. Z godziny na godzinę Franuś odzyskiwał siły, a w jego oczach pojawiła się piękna otoczka błękitu a jego oczy rosły z minuty na minutę. Stawał się silniejszy i zaczął się uśmiechać

Jego ciało było lekkie i różowiutkie a nie jak wcześniej blade wręcz biało – szare. To był cud obyło się bez operacji i nawet pozwolono mi go przyłożyć do piersi i wreszcie przytulić. Ale nie tylko nad nim pracowano i nie tylko on się zmieniał bo i ja mój pokarm który wcześniej był żółty a z dnia nadzień stał się czystko biały. A ja spokojniejsza, lżejsza i weselsza. Po tygodniu wyszliśmy ze szpitala, ta historia nauczyła nas co jest ważne, nauczyliśmy się rozmawiać i uczymy się kochać. Codziennie się przytulamy, mówimy sobie „kocham” niby nic ale to jest sens naszego życia. Mamy dla kogo żyć i walczyć. Codziennie dziękuję Bogu, Matce Boskiej i Aniołom że nam pomogli a mojemu synkowi dziękuję za miłość którą mnie nauczył i uczy, za każdy dzień. Dziś Franuś ma 7 miesięcy i 3 tygodnie jest dzieckiem pogodnym i ruchliwym, uśmiech jest lekarstwem na wszystko, codziennie jest coś nowego aż nie możliwe że te dni tak szybko nam mija, zasypiamy z uśmiechem na ustach i wstajemy z uśmiechem. Choć ja nad sobą nadal pracuje i będę pracować bo choć ja nie poczułam matczynej miłości to ja chcę dać tą miłość mojemu synowi on musi być szczęśliwy. MIŁOŚĆ, WIARA I NADZIEJA to nasze motto! Kochajmy się 🙂

Mama Frania